Home is behind, the world ahead..

7 december 2018 - London, Verenigd Koninkrijk

Terwijl ik mijn eerste blogpost schrijf ben ik inmiddels al zo’n twaalf uur onderweg. Inmiddels heb ik de atlantische oceaan getrotseerd, en vliegen we inmiddels boven Canada. Dan denk je we zijn er bijna, maar dus niet. Nog ruim drie en half uur te gaan. Normaal gesproken val ik vrijwel direct in slaap als het vliegtuig opstijgt, maar als ik tot nu toe twee uur geslapen heb is het veel. En dan duurt zo’n reis best wel lang.

Vorige week vrijdag hebben mijn lieve zusjes, broertje en ouders een geweldig afscheidsfeestje geregeld. Perfecte locatie, Gard du Nord, een vegan restaurant gevestigd in een oud treinstel. Iedereen was er, en ik heb echt enorm genoten. Iedereen die erbij was, nogmaals enorm bedankt voor jullie aanwezigheid!

De afgelopen week is voorbij gevlogen, en veel sneller dan ik verwacht had was het al vrijdag. Iedereen vroeg op, ik nog even in de stress om (natuurlijk) veel te zware koffers, en de auto in. Op weg naar Schiphol. Gelukkig viel het allemaal enorm mee met het verkeer en waren we ruim op tijd aanwezig op het vliegveld. Nog even een bakkie, een knuffel, een kekke herinnering aan mijn roots gekregen van mijn zusje, en toen was het echt tijd. Met een lach en een traan stonden we daar bij departures 3. Nog snel even een foto, een kus en een knuffel, en toen moest het avontuur echt beginnen.

Als je mij een beetje kent, weet je dat ik vliegen en alle rompslomp eromheen nooit een issue vind, en dat het altijd soepel verloopt bij mij. Altijd. Maar niet vandaag. Tas ertussenuit gehaald bij de security (niets aan de hand natuurlijk), vlucht vertraagd en daardoor dus toch een stuk later op Londen aangekomen dan in eerste instantie gedacht. 

Op Londen aangekomen vol goede moed mijn bagage opgehaald en richting de ‘Gatwick Connect’ balie, in de veronderstelling dat zij mijn koffers daar zouden overnemen en ik op mijn gemak op zoek kon naar de incheckbalie. Dus niet.. Wel mijn koffers even op een trolley gelegd en een voucher gekregen voor premium security, en we konden op eigen houtje verder. Op dit moment had ik nog zo’n anderhalf uur tot sluiten van de gate, dus dat moest prima goed komen. 

Uiteraard kon dit ook niet helemaal soepeltjes verlopen, want ik moest nog naar een andere terminal. In principe hartstikke goed geregeld met een soort treintje tussen de terminals, maar koste wel weer extra tijd. Maar, ik had toch tijd zat. 

Aangekomen op de South terminal vol goede moed de premium security door. Ook dit verliep in eerste instantie prima, tot mijn handtas maar niet terugkwam. “M’am is the blue/grey purse yours? Yeah, that’s mine. Is everything allright? Just a second m’am, we called a supervisor.”

Gek hoe je dan toch alles af gaat wat er mogelijk in je tas kan zitten, terwijl je weet dat er niets geks in zit. Uiteindelijk bleek dat twee pakjes stroopwafels, met een powerbank ernaast, op die scanner blijkbaar heel erg op een bom leek. Na ze een stroopwafel aangeboden te hebben, welke ze natuurlijk niet mochten accepteren, en er nog eens goed om gelachen te hebben, kon ik eindelijk naar de gate. 


Verder mag ik niet klagen, want eerlijk is eerlijk:

• Ik heb nergens lang hoeven wachten

• Ik heb geen tijd (en geld) hoeven verspillen in de dutyfree

• Ik heb geen ongezonde dingen kunnen kopen voor in het vliegtuig

• Ik heb al mijn vluchten gehaald

• Heerlijk vegan pasta’tje achter de kiezen

• En, last but not least, er zit niemand naast me in het vliegtuig!

Inmiddels vliegen we boven de US en resteert er nog maar 3:21 van de negenenhalf uur durende vlucht vanuit Londen. Ik ga nog maar eens een poging tot slapen doen!

Keep you posted!

Liefs 

Lisa




 

Foto’s

1 Reactie

  1. Claudia:
    13 december 2018
    Leuk vliegen😉

    Vonden het lang duren voor je er was . 9 uur weg uit Sliedrecht en pas om half 6 thuis om Orlando

    Genieten nu van je foto's pp app.