Eerste weken op school

Ik heb al even geen blogpost meer geschreven, mijn excuses daarvoor. De reden is dat school begonnen is, en de afgelopen paar weken echt voorbij gevlogen zijn. Inmiddels ben ik dan ook al helemaal gewend aan het leven als student in Amerika. Uiteraard zijn er veel verschillen, en ik zal jullie daar vandaag wat meer over vertellen. 

Zoals ik al eerder heb vermeld volg ik een vijftal vakken dit semester, maar deze zijn niet allemaal volledig face to face. Hierdoor heb ik een enorm gustig rooster waarbij ik vrijdags vrij ben en de overige dagen nooit meer dan vier uur op school ben. Voelt heel apart om maar zo weinig les te hebben, en toch voltijd te studeren. 

De eerste week was eigenlijk inhoudelijk niet heel erg interessant. De docenten hier schrijven een syllabus en daar zweren ze bij. Meer dan de helft van de eerste les draait dan ook om het doornemen van de syllabus (terwijl ze van je vragen dat je deze zelf doorneemt). In de syllabus wordt eigenlijk alles beschreven dat van belang is voor dat specifieke vak. Ik heb het dan over aanwezigheidsplicht, de opbouw van je eindcijfer en de indeling van de lessen. Vooral het stukje hoe ze het cijfer opbouwen is van belang, omdat dit absoluut niet te vergelijken is met nederland. In Nederland volg je een semester lang en vak, en hier heb je vervolgens een eindtoets voor. Af en toe wordt je cijfer nog mede bepaald door een andere grote opdracht, en als je niet voldoende aanwezig bent mag je je eindtoets niet maken. Hier gaat dat net iets anders.

Elke docent mag zelf bepalen hoe zij het cijfer opbouwen, sommige kiezen ervoor om een midterm en een final te geven, en andere kiezen ervoor om helemaal geen tentamens te geven. Zo heb ik aan het einde van dit semester maar twee eindtoetsen (Biologie en Wiskunde) waarvan er maar eentje over alle stof van het semester gaat. En dat tentamen vervangt dan ook weer mijn laagst gehaalde cijfer van het semester. Voor Filosofie en Communicatie heb ik geen eindtoets, en voor Engels ook niet mits ik een aanwezigheid van 90% heb. Mijn toetsweek word dus heel erg relaxed. 

Waar wordt je eindcijfer dan wel door bepaald? Zoals eerder aangegeven verschilt dit per vak en per docent, maar over het algemeen wordt het cijfer opgebouwd uit het volgende:

- Huiswerk

- Quiz tijdens de les

- Toetsen, over maximaal 3 hoofdstukken. Vergelijkbaar met middelbare school qua hoeveelheid leerstof.

- Aanwezigheid

Uiteraard tellen de toetsen en opdrachten vaak zwaarder mee dan het huiswerk, maar het kan veel invloed hebben op je cijfer. Zo is mijn eindcijfer voor Biologie bijvoorbeeld voor 40% huiswerk en Lab opdrachten. Ik vond het idee in het begin heel apart, maar ik moet eerlijk zeggen dat het wel heel erg relaxed is om op deze manier je cijfer heel erg in de hand te hebben. 

Jullie zijn vast nieuwschierig hoe het nu dat op school gaat en of ik al iets van cijfers teruggehad heb. Ik heb (tot mijn verbazing) in de afgelopen twee weken toch al ruim 15 cijfers gehad voor alle opdrachten en toetsen. Ik sta voor alle vakken nog steeds een 100%, oftewel een A. 

Wat betreft de studenten, en het studentenleven hier zie je dat er veel overeenkomsten zijn met nederland, al moet ik eerlijk zeggen dat de motivatie hier nog net even een tikkie lager ligt bij de gemiddelde student. Ook kan ik me enorm verbazen over wat mensen hier naar school aantrekken. Niet dat ik zelf top chique naar de les ga, maar ik zou toch niet snel in een yogapants met crocs en fluffy sokken naar school gaan. Een dinosaurus onesie met roze slippers haalt ook mijn top 5 schooloutfits niet. Of een kort yogabroekje met een croptop, moet gewoon kunnen toch? (En ik ben hier absoluut 100% serieus, mensen kleden zich echt zo op school)

Verder had ik verwacht toch wel te moeten wennen aan het les krijgen in het engels, maar daar heb ik eigenlijk geen seconde aan hoeven wennen. Komt waarschijnlijk doordat ik al enkele weken niets anders dan engels om me heen hoor, maar het was toch een aangename verassing. Het enige wat af en toe lastig is, zijn de referenties aan dingen die in het land gebeuren, en waar ik dan nog nooit van gehoord heb. Gelukkig is het punt dat ze willen maken altijd wel duidelijk, dus dat geeft geen problemen. Uiteraard gebruiken ze hier het imperialistische systeem in plaats van hoe de rest van de wereld meet en weegt, maar dat is in principe niet zo heel moeilijk. En toen ze ons tijdens een van de bio labs het metrische systeem gingen uitleggen, wist ik helemaal zeker dat het wel goed zat. (geen grapje, check bij foto's voor het bewijs)

Veel auto gereden in de afgelopen weken, en omdat mijn huisgenoot dit sappige verhaal al met mijn vader gedeeld heeft, en dit dus vast en zeker snel bij jullie terecht komt, hier een grappige anekdote:

Mijn huisgenoot en ik hadden wat afval te recycelen en zouden daarna ergens naartoe gaan met de auto. Omdat het meerdere dozen waren, had hij mij gevraagd om er een aantal in de auto richting de recycle container te rijden terwijl hij de overige doos die kant op bracht. Ik had nog niet eerder auto gereden in amerika, en zoals jullie wellicht wel weten rijden ze hier voornamelijk automaten. Ik vol goede moed richting auto, want uiteraard wilde ik dat wel even doen. Auto van het slot, dozen erin, stoel drie kilometer naar voren (ik ben niet zo groot) en gaan. Dacht ik.. Voordat ik het voor elkaar had dat die rottige auto van 'park' in 'drive' stond waren we al ruim vijf minuten verder. Ter zelfverdediging, deze specifieke auto had een apart knopje dat je moest indrukken om hem in een andere "versnelling" te krijgen, een soort kinderslot. Helemaal gelukkig dat ik die auto eindelijk van z'n plek had gekregen, reed ik naar het recycle punt op het terrein van het apartementencomplex. Ik zie dat ik er bijna ben, wil mijn koppeling intrappen om de auto niet stil te laten vallen als ik het laatste stukje rem, en dat ging toch net eventjes iets anders. Ik had geen idee dat je remsporen in asfalt kon creeeren als je 20km/u reed. Maargoed, dat is natuurlijk wat er gebeurd als je door muscle memory de rem aanziet voor de koppeling. 

Flink om gelachen, en inmiddels kan ik weer als een normaal mens auto rijden. Wel heel erg grappig hoe muscle memory werkt als het aankomt op auto rijden, en hoe onnatuurlijk het voelt om af te remmen voor een stoplicht zonder je koppeling in te trappen. 

Al met al gaat het heel goed met mij hier, en begin ik me hier ook echt thuis te voelen. Het is heel fijn om weer een ritme te hebben, en je nuttig te voelen. Ook is het gevoel van te gast zijn in het land nu ook grotendeels verdwenen, en komt het gevoel van thuis steeds meer naar boven. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik tegelijkertijd de stroopwafels en drop toch wel erg begin te missen :)

Tot zo ver weer eventjes een update.

Keep you posted!

Liefs, 

Lisa